Veterama Mannheim 2023 #3

Ponieważ miałem nie lada problem z wyborem zdjęć, postanowiłem przygotować trzecią część relacji z jesiennej Veteramy AD 2023. Graciarskich klimatów przecież nigdy nie jest za wiele. Tym bardziej, że imprez z roku na rok nam jednak ubywa…

Uprzedzając pytanie – inna impreza w zeszłym roku się nie odbyła. Albo mówiąc inaczej – zmieniła zupełnie swoją formułę, stając się spotkaniem zamkniętym, do którego dostęp mają tylko osoby z portfelem nieco grubszym od przeciętnej.

Niby można i tak, organizator tak zadecydował, jego wola. Jednak coś się ewidentnie skończyło.

Dlatego pozostaje się cieszyć z tego, co nam jeszcze pozostało. Bo kto wie, na jak długo jest to nam dane?

Veterama Mannheim 2023 #2

Z roku na rok mam coraz większe problemy z wyborem i segregowaniem zdjęć z Veteramy. Niby liczba fotografii jest od lat mniej więcej stała, jednak odrzutów – czyli ujęć, które uznaję za nienadające się do publikacji – jest z roku na rok coraz mniej.

Z tego wniosek, że albo impreza staje się z roku na rok coraz ciekawsza, albo wyrabia mi się oko. Ewentualnie staję się coraz mniej krytyczny i wybredny.

Jakby  nie było, zapraszam na drugą paczkę zdjęć z jesiennej Veteramy 2023.

Ciąg Dalszy Nastąpi…

Veterama Mannheim 2023 #1

Wygląda na to, że w tym roku Veterama powróciła w końcu na właściwe tory po koronowym kryzysie frekwencyjnym. Odwiedzający i sprzedający stawili się tak samo licznie jak przed pandemią. Co cieszy, chociaż w tłumie zwiedza się trudniej. Jest to dobry znak, oznacza bowiem, że impreza przetrwała i zostanie z nami na dłużej.

Tymczasem zapraszam do galerii.

Jest się z czego cieszyć, bo takich imprez jest z roku na rok coraz mniej.

Ciąg dalszy już wkrótce.

Euro – Gespann – Treffen Weiswampach 2023

W życiu najważniejsze jest odpowiednie nastawienie. Ja na przykład nastawiłem się na to, że w tym roku odpuszczę sobie EGT. A zrobiłem to tak konsekwentnie, że nawet w nocy śniły mi się wymówki, dlaczego nie mogę tam jechać. Bądź co bądź, największy zlot motocykli z wózkiem bocznym w Europie – nie być tam to mimo wszystko jednak trochę boli.

Tym razem bardziej, że pogoda tym razem wyjątkowo nie dopisywała. Niby nie pierwszy już raz, jednak teraz było naprawdę poważnie. W piątek w Belgii załamanie pogody przyniosło ze sobą opady przekraczające 60 litrów na metr. A Euro – Gespann – Treffen tradycyjnie odbywa się przecież przy granicy belgijskiej.

Tak więc w piątek wieczorem poszedłem spać z pełnym przeświadczeniem, że w sobotę nigdzie nie jadę. Jednak następnego dnia rano okazało się, że pogoda jest całkiem przyjemna. Ot, trochę chmurek na niebieskim niebie. Wiadomo, ulice mokre jeszcze gdzieniegdzie po nocnych nawałnicach, ale bez przesady. Nic, nad czym trzeba się rozwodzić. A więc – jedziemy.

Szybkie pakowanie, śniadanie w łapę, motocykl na szosę i jazda. Pora wczesna, drogi puste, bo weekend, motocykl jedzie jak natchniony, pogoda mu sprzyja. Nagle zrobiło się chłodno. Serio. Po upałach typu trzydzieści stopni z plusem nie ma już śladu. Na pierwszej stacji benzynowej zerkam na termometr – pokazuje ledwie 16 stopni. A przecież jadę już dobre półtorej godziny.

Im bliżej Wieswampach, tym większe wątpliwości mnie ogarniają. Normalnie na drodze powinno już być widać ciągnące zewsząd na zlot motocyklowe zaprzęgi. Tymczasem na drodze pusto. Wreszcie, jakieś dwieście kilometrów przed celem, napotykam jeden, a potem i drugi. Czyli jakby co, to nie będę sam.

Jak się okazało, trochę ludzi zdążyło przyjechać tu wczoraj i teraz robią wielkie suszenie klamotów po nocnej nawałnicy. Więc niech nie dziwią buty lub skarpety na lusterkach. To normalne.

Oczywiście nie ma róży bez ognia. Albo coś w ten deseń. Po drodze zgubiłem gdzieś małą śrubkę. Taką naprawdę niewielką. Pech chciał, że normalnie znajdowała się ona w deklu silnika i służyła do zamknięcia okienka rewizyjnego do sprawdzania poziomu oleju. Po jej dezercji silnik zaczął tracić olej. Jak długo to trwało? Ile go jeszcze zostało? Nie mam pojęcia. W każdym razie podwozie zakonserwowało się dobrze na zimę. I to samoczynnie. A śmiano się swego czasu z „magnetycznych butów” harlejowców, które służyć miały do wyłapywania odpadających części. Ach, gdybym takie miał…

Ale, skoro olej nadal wycieka, znaczy że jeszcze trochę go jest. Wobec tego może wystarczy otwór po śrubce prowizorycznie zaszpuntować przy użyciu tak zwanych środków podręcznych i spróbować ostrożnie poturlać się do domu.

Miejscówka nawet ładna. Szkoda tylko, że w takich niewesołych w sumie okolicznościach.

Z tym delikatnym traktowaniem silnika rzecz jasna nie wyszło. Przede wszystkim, kiedy skończyły się lasy i motocykl wyturlał się już na otwartą przestrzeń, okazało się że jedzie dokładnie pod wiatr. Ponieważ zaprzęg ma współczynnik oporu powietrza zbliżony do czteropiętrowego bloku mieszkalnego, więc na podjazdach trzeba było piłować silnik na niskich biegach. Szczęście, że nadal jest chłodno. Chociaż tyle…

Kilkadziesiąt kilometrów przed granicą napotykam leżący na szosie stabilizator. Akurat na samym zakręcie, więc w ostatniej chwili udaje mi się wziąć go pomiędzy koła. Wygląda na to, że ktoś ma jednak dużo gorszy dzień.

Mimo wszystko motocykl, ciągle znacząc teren, dojechał szczęśliwie do swojego garażu. Na szybie przybyła kolejna plakietka. Zasłużył sobie.

Klasyka w zieleni 2023 – dzień drugi

Dzień drugi rzeczywiście przyniósł poprawę frekwencji uczestników. Z drugiej strony jednak upał stał się jeszcze bardziej nieznośny, więc kto tylko mógł, szukał odrobiny cienia, aktywność fizyczno – intelektualną ograniczając do niezbędnego minimum.

Tak więc gratów było więcej, ale za to zdjęć jest mniej. I to tyle tytułem wstępu.

Nie ma jednak jak produkt amerykański. W moim Nissanie Maximie na pokładzie w standardzie były tylko dwa aluminiowe kubki termiczne

Upał dawał się we znaki także maszynom.

Hondy nie poprawisz…

Jaki ojciec, taki syn…

Koniec części drugiej i ostatniej.

Klasyka w zieleni 2023 – dzień pierwszy

W tym roku organizatorzy wygrali los na loterii, jeśli mowa o pogodzie. W ten weekend wyjątkowo nie padało. Chociaż z drugiej strony, trzydziestostopniowy upał odbierał chęć do czegokolwiek. Jak się okazało, nie tylko mi.

Przyjechałem na miejsce dość późno. Normalnie, o tej porze powinienem stać w ogromnym korku przed wjazdem na teren zlotu. W tym roku nic podobnego się nie wydarzyło. Droga wolna, miejsc parkingowych do wyboru, do koloru.

Uczestnicy co prawda narzekali na małą liczbę odwiedzających, pocieszając się, że jutro będzie lepiej. Mi to specjalnie nie przeszkadzało. Jeśli jest mniej osób, to łatwiej robi się przecież zdjęcia. Należy zawsze patrzeć na jasną stronę życia.

Buda od ostatniego czasu się rozrosła, przybyła zadaszona wiata stylizowana na garaż – warsztat. A w niej motocykl, stylizowany na boardtracka. To składak ze wszystkiego co możliwe (znalazłem nawet kawałek Simsona), ale klimat jest.

Nie wiem. Nie pytajcie.

Czy W650 jest już youngtimerem nie wiem, nie będę tu się wymądrzał, bo generalnie to bardziej kwestia filozofii niż metryki.

Ale chciałbym zwrócić uwagę na coś innego. Gdyby kiedyś ktoś mnie zapytał, co jest lepsze: kufry czy sakwy, to chcąc udzielić odpowiedzi, musiałbym opisywać wady i zalety obu rozwiązań. Jednak patrząc na to, w co ten motocykl jest wyposażony, na to pytanie od dziś odpowiem: TAK. To przecież genialne: kufry, które wyglądają jak skórzane, ćwiekowane sakwy – przynajmniej z daleka.

Co się raz zobaczyło, toego się już nie odzobaczy…

Wszystkim zachwycającym się nowymi panelami wyświetlaczy w samochodach, które można „personalizować”, czyli na przykład zmienić sobie kolor ekranów, pragnę zwrócić uwagę na to rozwiązanie. Tu personalizację deski rozdzielczej ogranicza w zasadzie tylko  wyobraźnia właściciela. Zegary można umieścić sobie dowolnie i jakie tylko się chce. Mało tego, można wyborować sobie w ścianie grodziowej dodatkową dziurę i wstawić na przykład barometr – jeśli tylko uznasz, że jest potrzebny.

Rene Gillet z Paryżewa – wspaniały przedstawiciel starych, francuskich V – Twinów.

Panhard Dyna Z. Auto o co najmniej dyskusyjnej urodzie. Ale zawsze lepiej być dziwnym, niż nudnym.

Oczywiście w środku jest tak samo dziwny, jak na zewnątrz. Wszystkie, ale to absolutnie wszystkie włączniki, przełączniki, pociągadełka, cięgiełka i jeszcze bóg-wie-co umieszczono na kolumnie kierowniczej. Genialne. Gdybym miał jechać nim w nocy, to zapewne po pięciu minutach pogubiłbym się dokumentnie i zaginął bez wieści.

Motobecane Mobylette. Genialny francuski motorower. Motobecane to twórca napędów bezstopniowych. Czyli tego, co dziś jest standardem praktycznie w każdym w miarę współczesnym skuterze. Firma ogromnie zasłużona dla motoryzacji, a przy okazji swego czasu jeden z największych producentów jednośladów w Europie. Z jego zakładów w rok wyjeżdżało więcej jednośladów, niż u nas w najlepszych latach PRL-u ze wszystkich fabryk w dekadę. Ale według propagandy to my byliśmy potęgą, a nie Francuzi.

Na zdjęciu jest już późny model, którego rama to dwie stalowe wytłoczki. Odpowiednio zespawane tworzą przy okazji zbiornik paliwa. Genialne w swej prostocie.

W tym roku wprowadzono nowość. Otóż na teren zlotu można wejść po uiszczeniu symbolicznej opłaty w wysokości dwóch Euro. Tymczasem tu, na Chevrolecie Corvette trzeciej generacji siedzi sobie dwóch jegomości, którzy najwyraźniej dostali się tu na krzywą… żuwaczkę?

Jemu najwyraźniej się podobało.

Ciąg Dalszy Nastąpi.

Dni klasyki 2023

Impreza, z którą od lat mam pewien problem. Kiedyś była całkiem fajna, o ile można tak powiedzieć o zlocie organizowanym w centrum miasta. Jednak od pewnego czasu widocznie podupada. To znaczy od momentu, w którym zaczęli się na niej lansować politycy. Motocykliści zbojkotowali ją już dawno, więc nie liczyłem na spotkanie jakichkolwiek jednośladów. I słusznie, jak się okazało.

Z drugiej strony jednak głupio by było nie wpaść chociażby na moment, skoro odbywa się niemal pod nosem. Mówiąc szczerze, nie żałowałem. Zawsze to jakaś okazja do zrobienia zdjęć.

Panhard Levassor. Bardzo zasłużona marka, szkoda że tak smutno skończyła.

„Obchodzę siedemdziesiąte urodziny”

Najważniejszy samochód w historii motoryzacji.

Firma Ford obchodzi zresztą w tym roku swoje 120-lecie.

Ależ oni to wymyślili.

Centrum sterowania Wszechświatem.

Znajdź wszystkie „B” na samochodzie.

Nie będę się już zarzekał, że już tu więcej nie przyjadę. Bo jak znam życie, to za rok pojawię się tu znowu 🙂

Zlot zastępczy

Najpierw pojawiły się wielkie reklamy promujące zlot pojazdów zabytkowych w Koperkowie, który odbywał się corocznie w parku miejskim. Tym razem jednak, z powodu iście jesiennej aury, imprezę odwołano niemal w ostatniej chwili. Zrobiono to zresztą w sposób o tyle prosty i dwuznaczny, że na banerach skreślono tylko datę spotkania.

Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Zamiast wielkiego spędu odbyło się malutkie spotkanie garażowe. W miejscu nadzwyczaj klimatycznym.

Garaż ów mieści się bowiem w niewielkim budynku dawnej zakładowej straży pożarnej, która  niegdyś chroniła przed pożarami starą odlewnię żelaza. Odlewni już nie ma, tak samo jak i straży pożarnej. Budynek jednak pozostał. Dziś w jego garażach mieści się siedziba klubu „Dwusuwowców”, kultywująca dawne tradycje motocyklowe i motorowerowe.

Jak dawne? Przedział jest dość duży, bo obejmuje lata sześćdziesiąte do dziewięćdziesiątych, przy czym szczególną uwagę członkowie klubu przywiązują do motorowerów. A znajdziemy tu niemal wszystko, od francuskich Solexów i Motobecane, poprzez znane nam dobrze Simsony, aż do swojskich Jawek. Chociaż w obszernych garażach zmagazynowane są również motocykle, w tym np. rzadkie w tych rejonach MZ-tki. A wśród nich jeden z motocykli uśmiechał się do mnie:

Tak, to GPz 900R w jakiejś późnej wersji. Trudno dokładnie stwierdzić w jakiej, bo był z obu stron przystawiony innymi maszynami. A leżakuje sobie w dobrym towarzystwie. Obok stoi sobie jak gdyby nigdy nic Moto Guzzi.

Tak więc siedzieliśmy sobie w garażu, rozmawiając o wszystkim. Na zewnątrz na zmianę to świeciło Słońce, wyglądające nieśmiało przez dziurę w chmurach o wielkości kilku metrów kwadratowych, to lał deszcz. Niezależnie od tego, cały czas wiało tak, że trzeba było łapać namioty ustawione przed garażem.

Efektem ubocznym spotkania jest przeziębienie. Pierwszy raz udało mi się wychłodzić i zachorować w sierpniu

US Car Treffen Merzig 2023

Żar lejący się z nieba niczym w Texasie i do tego plac pełen klasycznych, amerykańskich pojazdów. Oznacza to jedno – nic lepszego już dziś się nie wydarzy. Po przerwie spowodowanej wiadomym chińskim bakcylem powrócił w wielkim stylu merzigowski zlot pojazdów amerykańskich.

Mówcie co chcecie, ale motoryzacja z USA ma w sobie to coś. Z jednej strony jest to techniczna prostota, z drugiej – przepych formy aż do przesady. Oczywiście mówimy o tej starej, dobrej, klasycznej motoryzacji.

Jak pewnie większość osób z mojego pokolenia, jestem zafascynowany nią od dziecka. A fascynacja owa zaczęła się zapewne wraz z zakupem w Pewexie pierwszego resoraka z Matchboxu. Pamiętam do dziś, jak analizowałem szczegóły każdego z otrzymanych w prezencie samochodzików, ze zdziwieniem dochodząc do wniosków, że taki Chevrolet Corvette ma co najmniej kilka generacji. Dziś wiem, że w moich zbiorach znajdowały się modele drugiej, trzeciej i czwartej generacji.

Ktoś może się zapytać, co w tym dziwnego? Przecież to normalne. Dzisiaj owszem, ale w rzeczywistości w której wówczas przyszło nam żyć, do rangi epokowego wydarzenia urastały takie drobiazgi, jak na przykład zmiana listew na drzwiach w Polonezie, o czym w mediach trąbiono przez kilka miesięcy.

Ale zostawmy te wspomnienia. Jesteśmy tu i teraz. Ponieważ amerykańskie auta i motocykle są niesamowicie fotogeniczne, przeto można było się wyżyć na nich fotograficznie do woli. Do tego ich właściciele są zwykle niesamowicie wyluzowani, zupełnie nie przypominając tak zwanego „typowego człowieka zachodu”. Organizatorzy zadbali o klimat, czyli przez całą imprezę towarzyszył nam dyskretnie klasyczny Rock’n’Roll, typowe amerykańskie przekąski, a dla osób spragnionych procentów otwarto hawajski bar. Dla spotęgowania klimatu Hawajów, zwieziono tony plażowego piasku. Jeszcze jakby udało się przytargać tu kawałek oceanu, było by perfekcyjnie.

Nie pozostaje mi wobec tego nic innego, jak zaprosić do galerii zdjęć.

Jeśli pamiętasz ten samochód, to mam dla Ciebie złą wiadomość. Jesteś już starym człowiekiem…

Wspomnienia…

Mam to szczęście, że pamiętam jeszcze czasy, gdy w USA takie auta jeździły normalnie po ulicach. Znów dopadły mnie wspomnienia…

Veterama Hockenheim 2023 #2

To, co najpiękniejsze w Veteramie, to ten niesamowity klimat. Każdy rozmawia z każdym, poważne rozmowy przeplatają się z dowcipami. Pierwsze rozmowy zaczynają się już na parkingu. W kolejce do kas jest już pełna swoboda. A na placu to już w ogóle luz. Co powiecie na przykład na promocję polegającą na tym, że do motocykla sprzedający dodaje w gratisie pęto kiełbasy, którą właśnie wędzi sobie na obiad? Bo Veterama to nie tylko handel – to przede wszystkim życie.

Tutaj klimat dodatkowo spotęgowany jest faktem, że bajzel odbywa się na torze wyścigowym. Do tego stopnia, że tym razem dopadła mnie tak zwana klęska urodzaju. Pod każdym względem.

Początkowo bałem się, że będę się błąkał po Hockenheim szukając właściwego wjazdu i parkingu, jak zdarzyło mi się to za pierwszym razem w Mannheim. Tym bardziej, że opisy na stronach internetowych są bardzo lakoniczne. Delikatnie mówiąc. Zupełnie jakby organizatorzy wychodzili z założenia, że „miejscowi i stali bywalcy wiedzą”, więc nie ma problemu, o co chodzi? Na miejscu okazało się, że dojazd jest perfekcyjnie oznakowany i wystarczy tylko kierować się znakami, żeby bezbłędnie trafić do celu.

W każdym razie ja od teraz dopisuję Hockenheim jako stały punkt programu.