Dystopia

Niespodziewanie, na samym końcu świata, natknąłem się na pozostałości zaginionej cywilizacji. To opuszczony i zrujnowany budynek dawnej, maleńkiej stacji benzynowej. Na pewno funkcjonował tu już w latach sześćdziesiątych dwudziestego wieku, na co wskazują resztki okafelkowania. Tak właśnie wykańczano takie budynki na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. W przybytku tym znajdował się niewielki warsztat, a także sklepik z akcesoriami samochodowymi – i nie tylko.

Pamiętam że jako dzieciak lubiłem jeździć z ojcem zatankować samochód. Ojciec miał swoją ulubioną stację benzynową. Również maleńką, starodawną, być może nawet z przedwojennym rodowodem. Jeździł do niej zawsze, nadkładając drogi, ponieważ w pobliżu były inne, duże i nowoczesne. Ale jakoś ciągnęło nas do tej starej. Może to przez jej specyficzny klimat? Albo przez spokój i brak pośpiechu?

Latem po tankowaniu kupowaliśmy zawsze zimną colę, którą wypijaliśmy w cieniu ogromnej lipy rosnącej nieopodal. To była swego rodzaju celebracja tej wizyty. Tankowanie to z jednej strony przykry obowiązek, jako że trzeba sięgnąć do portfela i zapłacić za paliwo. Z drugiej jednak strony doceniało się wolność jaką daje samochód i możliwość pojechania dokądkolwiek i kiedykolwiek przyjdzie nam na to ochota. Rzeczy, które docenia się dopiero wówczas, gdy ich zabraknie.

Czasem ojciec kupował na stacji oleje, filtry albo świece zapłonowe – zawsze Champion, innych nie uznawał. To były jeszcze te czasy, kiedy przy samochodzie coś się jeszcze samemu robiło, a auto na to pozwalało.

Stacja paliw ze swoimi charakterystycznymi produktami i szyldami reklamowymi była czym więcej, niż tylko sklepem. Tworzyła specyficzną kulturę benzyny. Ze względu na uwarunkowania społeczno – polityczne nas może trochę w mniejszym stopniu niż na Zachodzie, ale jednak.

Nie tak dawno natknąłem się na reklamę CPN z lat dziewięćdziesiątych => link. Sami powiedzcie, czyż nie jest słodka? Zwracam uwagą na grającego tu główną rolę Cezarego Żaka, którego życiowym zadaniem jest bycie przeciwwagą dla Krzysztofa Ibisza. Ibisz wygląda zawsze jak nastolatek, Żak zaś jest zawsze panem w średnim wieku. Ależ ten świat jest urządzony.

Tamtej stacji, na którą jeździliśmy z ojcem już nie ma. Nie został po niej nawet ślad. Nie ma już również ogromnej lipy, w której cieniu piliśmy colę. Dawna kultura motoryzacyjna znika. Nie bardzo wiem, co miałoby ją zastąpić. Czy ma to być siedzenie godzinę w aucie w oczekiwaniu na naładowanie baterii trakcyjnej i w tym czasie rozładowywanie baterii w smartfonie podczas bezmyślnego przeglądania mediów społecznościowych?

Nie jest tak, że jestem przeciwny postępowi. Jak najbardziej zdaję sobie sprawę z tego, że czas pojazdów spalinowych jest policzony. Nie chodzi przy tym wcale o kurczące się nieubłaganie złoża ropy naftowej. W końcu epoka kamienna nie skończyła się dlatego, że zabrakło kamieni. Po prostu lepsza technika wypiera naturalnie i samoczynnie tę gorszą, wygodniejsze zastępuje to mniej wygodne. Przynajmniej do tej pory właśnie o to chodziło w postępie technicznym.

Tymczasem dziś celebryta musi mnie przekonywać, że najnowszym cudem techniki również da się pojechać na urlop. Tylko trzeba się do tego odpowiednio przygotować. Dzięki temu przygotowaniu jest w stanie przejechać po autostradzie ten sam dystans w czasie tylko pięć razy dłuższym od swojego dziadka, który trasę tą pokonywał Syreną po kocich łbach i szutrach, wliczając w to również postoje na wymianę urwanych przegubów i zmielonej prądnicy.

Przy czym Syrena wraz z dziadkiem ważyła mniej, niż bateria trakcyjna w aucie celebryty.

Jeśli firma musi specjalnie oddelegowywać pracownika na kilka godzin tylko po to, aby pojechał naładować baterię w samochodzie i w tym czasie nie wykonuje on absolutnie żadnej pracy, to mam takie wrażenie, że coś w tej cywilizacji idzie absurdalnie nie tak…